Άρης Αλεξάνδρου, "Συνομιλώ άρα υπάρχω" (απόσπασμα), από το έργο Ευθύτης οδών
Οι αλλαγές στις αντιλήψεις συντελούνται μ' ευκολία
περίπου όπως σβήνεις τα γραμμένα σε μια πλάκα του δημοτικού
και γράφεις τα καινούρια.
Δικαιούμαστε ωστόσο να αισιοδοξούμε.
Θα ξεπηδήσουν κάποτε
οι λησμονημένες εγχαράξεις
όπως φανερώνονται στον σκουριασμένο μπρούντζο
μόλις τον καθαρίσεις με νιτρικό οξύ.
Πού θα βρεθεί ρωτάς;
Το υδρογόνο βρίσκεται στον τρόμο που αιωρείται πάνω απ' τα
κεφάλια σαν την τέφρα.
Νάτριο νιτρικό πίνουμε κάθε τόσο μαζί με το κρασί.
Τα τρία μέρη οξυγόνου
τα παρ'αγουν μέρα - νύχτα τα φύλλα των βιβλίων.

K. Καρυωτάκης, "Μίσθια δουλειά", από το έργο Ελεγεία

Μίσθια δουλειά, σωροί χαρτιών, έγνοιες μικρές, και λύπες
άθλιες, με περιμένανε σήμερα καθώς πάντα.
Μόνο είδα, φεύγοντας πρωί, στην πόρτα μου τολύπες
τα ρόδα, και γυρίζοντας έκοψα μια γιρλάντα.

Οδυσσέας Ελύτης, από τη Μαρία Νεφέλη



Η Μαρία Νεφέλη λέει:



θέλει πήδημα τίγρισσας μες στις ιδέες.

Όσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μία ωραία Ελένη

και ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός



Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος.



Και ο Αντιφωνητής:



Γι' αυτό και οι αντίπαλοι ολοένα

εκστρατεύουν-κοιτάξετε:

άλλοι με τις κοινωνικές τους θεωρίες

πολλοί κραδαίνοντας απλώς λουλούδια



Κάθε καιρός και η Ελένη του.

Νικηφόρος Βρεττάκος, "Αναμονή", από το έργο PIETA

Με κολλημένο το μάγουλο πάνω στις Άλπεις,
δεμένα τα πόδια με άσπρα σκοινιά,
ευλογώ όπως ένας απόρρητος ασκητής
τη ζωή. Με απλωμένο το χέρι μου, έτοιμο,
περιμένω, απ' το πρώτο ανεπαίσθητο ράγισμα
του χιονιού, είμαι βέβαιος πως
θα προβάλει το θαύμα του ένα αγριολούλουδο.

Τ.Σ. Έλιοτ, "Θάνατος από πνιγμό" και "Τι είπε ο κεραυνός" (απόσπασμα). Από το έργο Η Έρημη Χώρα, Μετ. Γ. Σεφέρης



"Θάνατος από πνιγμό"

Φληβάς ο Φοίνικας, δεκαπέντε μέρες πεθαμένος,
Λησμόνησε την κραυγή των γλάρων, και το
φούσκωμα του βαθιού πελάγου
Και το κέρδος και τη ζημιά.
Κάτω από τη θάλασσα ένα ρέμα
Έγλειψε τα κόκαλά του ψιθυρίζοντας. Μ' ανεβοκα-
τεβάσματα
Πέρασε τα στάδια των γερατειών του και της
νιότης του
Μπαίνοντας μέσα στη ρουφήχτρα.
Εθνικέ ή Εβραίε
Ω εσύ που γυρίζεις το τιμόνι κοιτάζοντας προς τον
αγέρα,
Στοχάσου το Φληβά, που ήταν κάποτες όμορφος
κι αψηλός σαν εσένα.


"Τι είπε ο κεραυνός"
[...]
Δεν έχει εδώ νερό παρά μονάχα βράχια
Βράχια χωρίς νερό κι ο άμμος του δρόμου
Του δρόμου που ξετυλίγεται προς τα βουνά
Που είναι βραχόβουνα χωρίς νερό
Αν είχε νερό εδώ-πέρα θα στεκόμασταν να πιούμε
Μέσα στα βράχια πώς να σταθούμε πώς να στοχαστούμε
Ξερός ο ιδρώς και τα πόδια μές στον άμμο
Αν είχε τουλάχιστο νερό στο βράχο [...]

Το ποίημα της ημέρας

Κωστή Παλαμά,"Ένα λουλούδι στα κεραμίδια", από το έργο Περάσματα και χαιρετισμοί

Στ' άνανθα τα κεραμίδια του σπιτιού
φύτρωσ' έξαφνα ένα θαύμα, ένα λουλούδι.
Πώς τραβούσε! Είχε τη λάμψη του ματιού,
ροδοκόκκινο βυζασταρούδι.

Τ' άνανθα είχαν πάρει του περιβολιού
τον αέρα, το καμάρι.
Στο δροσόφεγγο ανοιξιάτικο του ηλιού
χαμογέλασε σαν το στόμα το βλαστάρι.

Σπόρος που τον έφερε μια πνοή,
φτερό, σκούπα, ένα πουλάκι, μια δουλεύτρα,
μια στιγμή, μιας γάστρας πρόσφορο. Κι η ζωή
νά τη στη χρυσή κορνίζα της μαγεύτρα!

Κυβερνήτη αυτού του κόσμου, όνειρο εσύ
κι όπως ο καθένας κι αν καλεί σε,
για μια στάλα από τ' άδολο κρασί
που κερνάς, ό,τι κι αν είσαι, πάντα να είσαι.

Μα όταν ύστερα για τ' άνθος τη ματιά
με την έγνια ξανακάρφωσα την ίδια,
πού είναι τ' άνθος; Και στο φως και στη νυχτιά
χάσκουν άνανθα τα κεραμίδια.

Α! του κάκου άγγελος ήρθες απλοϊκός
απ' της ομορφιάς τ' άχραντο κράτος,
θα σε σπάραξε περαστικός
των κεραμιδιών ο γάτος!

To ποιηματάκι της μέρας

Τίτος Πατρίκιος, από το Μεγάλο Γράμμα (1952)

ΧΙΙΙ
Δεν τη σκεφτήκαμε ποτέ
εκείνη τη μικρή κορομηλιά.
Ακλάδευτη έμεινε κι απότιστη,
πέτρωσε το χώμα γύρω της_
μικρή κορομηλιά
ακλάδευτη κι απότιστη
σε ξεχάσαμε.

Μικρή κορομηλιά
σε ξέχασε το πηγάδι
σε ξέχασε το δρομάκι μέσ' απ' τις φασολιές
σε ξέχασαν τα παιδιά με τις σφεντόνες...

(Εκείνος ο δρόμος ένα μαχαίρι.
Σκουριασμένο μαχαίρι
όχι ένα ψόφιο ψάρι που το σέρνει το παιδί στο χώμα.
Εκείνος ο δρόμος
ήταν μαχαίρι.)

Το ξεραμένο χόρτο
κρύβει τα λαγούμια των εντόμων,
κρύβει όσες ρίζες αναδεύονται
και μας δένουν με τη γη
τα λαγούμια που σκάβουν μέσα μας
οι ξεχασμένες ώρες.

Μα πώς μπορεί το κλαρί αυτό να βγάζει φύλλα;
Πώς μπορεί ο αγέρας ν' αρχίσει να θροΐζει εδώ;
Κορομηλιά μου καταπράσινη
πώς μπόρεσες;