To ποιηματάκι της μέρας

Τίτος Πατρίκιος, από το Μεγάλο Γράμμα (1952)

ΧΙΙΙ
Δεν τη σκεφτήκαμε ποτέ
εκείνη τη μικρή κορομηλιά.
Ακλάδευτη έμεινε κι απότιστη,
πέτρωσε το χώμα γύρω της_
μικρή κορομηλιά
ακλάδευτη κι απότιστη
σε ξεχάσαμε.

Μικρή κορομηλιά
σε ξέχασε το πηγάδι
σε ξέχασε το δρομάκι μέσ' απ' τις φασολιές
σε ξέχασαν τα παιδιά με τις σφεντόνες...

(Εκείνος ο δρόμος ένα μαχαίρι.
Σκουριασμένο μαχαίρι
όχι ένα ψόφιο ψάρι που το σέρνει το παιδί στο χώμα.
Εκείνος ο δρόμος
ήταν μαχαίρι.)

Το ξεραμένο χόρτο
κρύβει τα λαγούμια των εντόμων,
κρύβει όσες ρίζες αναδεύονται
και μας δένουν με τη γη
τα λαγούμια που σκάβουν μέσα μας
οι ξεχασμένες ώρες.

Μα πώς μπορεί το κλαρί αυτό να βγάζει φύλλα;
Πώς μπορεί ο αγέρας ν' αρχίσει να θροΐζει εδώ;
Κορομηλιά μου καταπράσινη
πώς μπόρεσες;