Κωσταντίνος Χατζόπουλος

1. Τι κλαίει; (Από το έργο Τα ελεγεία και τα ειδύλλια)
Τι κλαίει, τι κλαίει η καμπάνα,
μαύρη μου μάνα!
τι κλαίει, τι κλαίει τ' αγέρι;
ποιος ναν το ξέρει!
Και πάω και πάω μονάχη
στα έρμα βράχη
κι έχω το δρόμο χάσει
στα μαύρα δάση.
Τι κλαίει, τι κλαίει η καμπάνα,
μαύρη μου μάνα!
τι κλαίει, τι κλαίει τ' αγέρι;
ποιος ναν το ξέρει;

2. Άσ' τη βάρκα (από το έργο Απλοί τρόποι)
Άσ' τη βάρκα στο κύμα όπου θέλει να τρέχει,
ας ορίζει το αέρι τιμόνι, πανί,
τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πιο όμορφοι οι άγνωροι πάντα γιαλοί.
Η ζωή μια δροσιά είναι, ένα κύμα. Ας το φέρει
όπου θέλει το αέρι, όπου ξέρει το αέρι.

Ας αλλάζουν λιβάδια με βράχους και δάση,
γύρω ας φεύγουν που πύργοι, που καλύβας καπνός.
Είτε ειδύλλιο γελούμενο απλώνεται η πλάση,
είτε αντάρες και μπόρες κρεμά ο ουρανός,
μη θαρρείς το πανί σου μπορείς να βαστάξεις,
Όπου θέλει το κύμα μαζί του θ' αράξεις.

Τι γυρεύεις, τι θέλεις μη κι εσύ το γνωρίζεις;
Κι έχεις πιάσει ποτέ σου το τι κυνηγάς;
Μη όπου σπέρνεις καλό το κακό δεν θερίζεις;
Δε σκοντάβεις σε ρώτημα σε ό,τι ρωτάς;
Κι ό,τι σ' έχει μαγέψει κι ό,τι σ' έχει γελάσει
το έχεις μόνος κερδίσει, μοναχός ετοιμάσει;

Άσε τότε το κύμα όπου θέλει να σπάζει,
άσ' ελπίδες να σέρνουν τυφλά την καρδιά.
Κι αν τριγύρω βογγά κι αν ψηλά συννεφιάζει
κάπου ο ήλιος σε κάποιο γιαλό θα γελά.
Κι αν πικρό την ψυχή σου το δάκρυ τη ραίνει,
πάντα κάπου κρυφή μια χαρά την προσμένει.

3. Μπροστά σου μ' έβγαλε (από το έργο Απλοί τρόποι)
Μπροστά σου μ' έβγαλε μια μπόρα.
Στα βάλτα ο νους πού να το βάλει
πως θ' άνθιζαν τα κρίνα τώρα;
Με πήρες απ' το χέρι αγάλι
και μού 'πες: έλα, κάτι μένει.
Μια βρύση κάπου ήταν κρυμμένη
και δρόσισες το μέτωπό μου.
Ήτανε τάχα στ' ακρογιάλι
ή στην πλαγιά τη χιονισμένη;
Δεν μένει πια στο λογισμό μου
παρά η θωριά σου, φως λουσμένη.