Αργύρης Εφταλιώτης, Λύπη

Είναι βαριά κι ασήκωτα της λύπης τα φτερά
και δέρνουνται ακατάπαυστα στις ρεματιές του χρόνου,
που αν γλυκοπαίζουν γύρωθε τα γάργαρα νερά,
το λαλητό τους χάνεται στο σπάραγμα του πόνου.