Κική Δημουλά, Κυκλάμινο σε γυάλινο μπουκαλάκι από φάρμακο (από το έργο Η εφηβεία της λήθης)
Σωτήρια η ιδέα σου να το εμφιαλώσεις.
Το παρέλαβα ζωντανό ακμαίο σαν να τό 'κοψε
για να δυναμώσει η ίδια η θέλησή του
κοιτάζοντας σε δίπτυχο ανάερο καθρέφτη
που επιδέξια τον περιέστρεφαν
τα απαστράπτοντα φτερά μιας πεταλούδας.

Το έχω ακουμπήσει σ' ένα σημείο φωτεινό.
Κάνει μια γούβα εκεί η διάθεση
λιμνάζει το φως και ξινίζει αχρησιμοποίητο-
δε νιώθει πια εκείνη την παλιά λυσσαλέα της
δίψα η αποζήτησή του.

Ακίνητη μην αποσπάσω του άνθους
την τεταμένη προσοχή απ' την αργή του εξάντληση
ρηχά βουτάω στο λιλά των φύλλων του μελάνι
τη δύσκολη καταγραφή της αγωνίας.

Κολλάει σαν ανιχνευτής κρυμμένου οξυγόνου
τα μέλη του στα λεία της ψευδαίσθησης τοιχώματα
βυζαίνει λαίμαργα τη ζωτική, συχνά, εξαπάτηση-
μοιάζει το διάφανο εμπόδιο του γυαλιού
με φως ελεύθερο και με βουνίσιο αέρα.

Προς στιγμήν απελπίζεται. Για να ελπίσει. Μυστικά.
Είναι η ελπίδα λαθραία εξουσία.
Όπως κι επιβίωση. Λαθραιότης είναι.

Και ξαναρχίζει ώσπου. Οι ίδιοι του οι χυμοί
όξος αντί δροσιάς στα χείλη της παραίτησης.

Και να διατηρείται ανθηρό παρά τις καταδιώξεις,
αυτό μόνον αυτό, αγαπητέ, που τα μαραίνει όλα.